Vind het lef om helemaal jezelf te zijn.

Geen idee hoe deze zin bij jou resoneert.
Als je de zin nog een keer leest:
‘vind het lef om helemaal jezelf te zijn’;
Zou je denken dat dit een overbodige opmerking is.

Wie anders kun je zijn dan jezelf?
En als je dan iemand anders bent, dan jezelf?
Voor wie ben je dan die ander?
Ten koste van … jezelf?

Hoe ik mijn best ook doe om zoveel mogelijk
te leven en zijn zoals ik zelf wil, pas ik me vaak aan.
Steeds minder, maar toch, ik pas me aan.

Er zijn veel dingen die ik gedaan heb
omdat dat van me werd verwacht.
Zo verhuisde ik ongewild van een geweldige tijd in België,
met mooie vriendschappen;
naar een koude omgeving in Oosterhout.
Ik sputterde tegen, wilde op kot,
maar aan het einde van mijn protest,
zat ik ontworteld in een VWO-klas in Nederland.
Flink te wezen en te doen wat er van me verwacht werd.

Tussen mijn 16de en 24ste leefde ik een redelijk pure versie van mezelf.
Ik zoende wie ik liefhad.
Ik ging op reis, liftend door Turkije, met rugzak door Lapland,
koeien melken op een Noorse boerderij.
Slapen tussen de zwervers op een treinstation.
Verhalen en spellen verzinnen voor welpen en Sherpas.
Gitaar, wijn en kampvuur; slechte wijn, dat wel.
Ronde zielloze studie af (compromis); maar nam beslist geen vaste baan.

Op mijn 25ste besloot ik, volwassen en serieus te gaan leven.
Het was tijd om mijn avontuurlijke, zotte ingevingen te beteugelen.
Ik stopte bij de scouting, doofde mijn pijp en zei ‘ja’ tegen een vast contract,
een HBO avondopleiding en tegen een verstandige man.

Ik werd een brave echtgenote, een lieve (en nog wel een beetje gekke) moeder,
verantwoordelijke dochter en trouwe werknemer.
Hoera, de saaiste versie van mezelf,
100% binnen het gareel; precies volgens de verwachtingen van mijn omgeving.

Op een bepaald moment kwam ik tot de conclusie
dat als ik bleef doen wat ‘goed’ was,
ik mijn leven zou leiden volgens de regels van anderen.
Niet die van mezelf.

Ik wil geen leven leiden dat niet van mezelf is.
Ik wil mijn eigen beslissingen nemen, als een vrije vrouw,
gestuurd door m’n gevoel en niet door hoe ik ‘geprogrammeerd’ werd.

Maar hoe? Hoe te weten?

Ik zeg niet dat m’n mooiste leven leven, makkelijk is.
En soms is het helemaal niet mooi;
maar lastig, complex en eenzaam.

Als ik voel, weet en zie hoe het ook zou kunnen zijn,
wordt mijn leven, mijn gezin en m’n wereld wezenlijker.
En als ik dit eenmaal voel, weet en het me kan voorstellen;
is het niet meer terug te draaien.
Er is geen weg terug en dat is doodeng.
Soms sus ik mezelf en zeg:
‘Het is veiliger als je hier blijft. Je leeft dan misschien niet de max,
het is misschien wel goed genoeg.’

Maar als ik denk aan het moment waarop er niets meer gekozen kan worden,
als mijn leven achter me ligt
en ik merk dat ik niet de moed heb gehad
om echt te gaan voor die relatie, die manier van werken of die pelgrimstocht.
Dan valt er niets meer te sussen.

Het is oneerlijk naar mezelf zolang ik blijf vast houden aan een manier van leven
die minder mooi is dan wat ik zou kunnen leven.
Dan laat ik mezelf in de steek en leef ik mijn kinderen niet oprecht voor.

Ik mag op mezelf vertrouwen.

Mijn nieuwe manier van leven is niet goed of fout,
het is gewoon mijn manier.
Ik schrijf mijn dromen en verlangens in het zand
zodat ik ze makkelijk kan aanpassen
als ik een oprechter, passender of mooier verhaal voor mezelf voel,
weet en voor me zie.
Ik blijf mijn verhaal herschrijven,
met lef om mezelf te zijn:

Onbeschaamd
Zelfverzekerd
Vol liefde
En één met m’n
Natuurlijke
Kracht
en Wijsheid.